اساسا تمیز مناطق شیعی از دیگر مناطق در کشمیر بر اساس نمادهای متعلق به انقلاب اسلامی است و هیچ شیعه ای را نمی توان یافت که دل در گرو ایران نداشته باشد.
تصویر زیر مسجدی در یکی از روستاهای حومه شهر سرینگر است که متعلق به شیعیان است؛ جایی که بخشی از ماه مبارک را در آنجا به تبلیغ گذراندم.
تصویر امام و رهبری بر سردر مسجدی در کشمیر پاکستان
مهمترین مسجد کشمیر
اینجا مقدس ترین مسجد برای بیش از هشت میلیون مسلمان کشمیری است؛ مسجدی بنام «حضرتبال». شیعه و سنی هم ندارد. از گذشته نقل شده است که کسی بطریقی، تار مویی از حضرت رسول (ص) را به اینجا منتقل کرده و از آن زمان تا کنون این مسجد نماد عشق و محبت مردم مسلمان این خطه به پیامبر اسلام است.
بنای مسجد همه از سنگ سفید است و در کناره دریاچه «دال» در شهر سرینگر قرار گرفته؛ یعنی دریاچه درست پشت تصویر است. شب قدر و شب معراج اینجا پر است از شب زنده دارانی که تا صبح نیایش می کنند. رسم است دختر و پسرهایی که می خواهند زندگی مشترکشان را آغاز کنند، برای صحبت و گفتگوهای پیش از عروسی به اینجا می آیند. در طول سال هم اینجا یکی از جاذبه های توریستی کشمیر برای ده ها هزار جهانگرد است. جای جای در و دیوار این مسجد هم کتیبه هایی به زبان فارسی است. روی یکی شان این شعر حک شده که:
به مصطفی برسان خویش را که دین همه اوست / اگر به او نرسیدی تمام بولهبی است.
بعضی از عزیزانی که بعضا فرصتی تفریحی را در دبی و ترکیه و ... می گذرانند خوب است بدانند دنیا جاهای دیگری هم دارد، خصوصا برای بچه مسلمان های ایرانی. بعنوان یک مسلمان کشمیری ساکن در ایران بر خودم وظیفه می دانم بخشی از جاذبه های فرهنگی، تاریخی و طبیعی کشمیر را معرفی کنم.
گفتنی است کشمیر منطقه‌ای در شمال غربی شبه‌جزیره هند است که از ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند، ایالت گلگت-بلتستان و کشمیر آزاد تحت کنترلپاکستان و منطقه اقصای چین تحت کنترل جمهوری خلق چین تشکیل می‌شود. کشمیر یکی از حوزه‌های اصلی نفوذ زبان فارسی به‌شمار می‌رود.
ایالت هندی جامو و کشمیر حدود ۱۰۱٬۴۳۷ کیلومتر مربع وسعت دارد و در سرشماری سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۲ میلیون نفر جمعیت داشته‌است. منطقه تحت کنترل پاکستان از کشمیر آزاد به پایتختی مظفرآباد با مساحت ۵٬۶۱۹ کیلومتر مربع و ایالت گلگت بلتستان با مساحت ۷۲٬۴۹۶ کیلومتر مربع تشکیل می‌شود و مساحت مناطق عمدتا خالی از سکنه تحت کنترل چین هم ۴۲٬۶۸۵ کیلومتر مربع است.
این منطقه تا پیش از استقلال هندوستان در سال ۱۹۴۷ یک دولت سلطنتی تحت‌الحمایه بریتانیا داشت. در جریان جدایی پاکستان از هند هر دو کشور مدعی حکومت بر این منطقه بودند که به وقوع چندین جنگ بین این دو کشور انجامید.
